Chapter ten

 CHEYENNE

Nie podobał mi się pomysł zamieszkania z nim, wiedziałam do czego był zdolny, jednak nie miałam wyboru, miałam pomóc zespołowi, swoją niechęć musiałam schować do kieszeni. Speszyłam się, jego pusty i przenikliwy wzrok przeszywał mnie na wskroś.

- Nie ruszaj się - warknął podchodząc bliżej mnie, przyparł mnie do ściany na co cicho jęknęłam. Usta chłopaka, muskały delikatnie moją szyję, a ja mu się nie opierałam, wręcz przeciwnie. Malik odebrał to błędnie, jako zachętę - pozwolenie na coś więcej.

- Puść mnie - poprosiłam ściskając z całej siły jego nadgarstek. 

- Uderz mnie w twarz - powiedział łagodniejszym tonem - Zrób to - wymruczał błagalnie odsuwając się o krok w tył.

Jego oczy były przepełnione złością, na co był zły? Jego twarz była smutna, usta ułożyły się w grymas, a jego duże brązowe oczy zaszkliły się.

- Uderz mnie do cholery - krzyknął kładąc ręce na moim biuście, teraz puściły mi nerwy, wzięłam zamach i z całej siły uderzyłam go w twarz.

Upadłam na kolana dłonią podtrzymując grzywkę, po chwili usiadłam na zimnej podłodze opierając głowę o rękę jako oznaka bezsilności, podniosłam oczy z których mimowolnie popłynęły łzy, spojrzałam się na jego twarz na której miał czerwony odcisk dłoni.

- Po co kazałeś mi to zrobić ? -  warknęłam próbując się podnieść jednak moje ciało tak się trzęsło, że odmówiło posłuszeństwa.

- To za karę - odparł oschle.

- Dlaczego chciałeś się ukarać ? - zapytałam już spokojniej. 

- Czego jesteś taka wścibska ? - wywrócił oczami, zagryzając przy tym wargę - Idę do siebie, a Ty rób co chcesz - machnął ręką zostawiając mnie samą i odszedł.

ZAYN

Drogi pamiętniku ... 

Tęsknię za jego niebieskimi oczami, porcelanową cerą i zaróżowionymi policzkami, za jego sposobem wyrażania swoich emocji, za mówieniem z irlandzkim akcentem. Najbardziej brakuje mi jego ciała, dotyku jego miękkich warg. 

Pewnie chcesz wiedzieć dlaczego chciałem się ukarać? Odpowiedź jest prosta. Musiałem się przekonać czy będę w stanie coś poczuć do tej dziewczyny, jednak dotykając ją nie poczułem nic, kompletnie nic i niech tak zostanie aż do powrotu mojego chłopaka. 

Powinienem był ją przeprosić nie sądzisz? Ale nie zwykłem używać tego słowa, chociaż gdybym potrafił może byłoby inaczej? Na te pytania niestety nie znam odpowiedzi i wiem, że już nie poznam. 

- Mogę wejść ? - mruknąłem opierając głowę o drzwi od jej pokoju - Chciałem porozmawiać, mogę ? - ponowiłem pytanie.

- Nie zauważyłeś może, że to ja nie chcę z Tobą rozmawiać ? - warknęła oschle kiedy tylko mnie zobaczyła.

- Ja Cię przepraszam, ale musisz mnie zrozumieć, zabrali mi całe moje życie, zabrali coś co kochałem - po moich policzkach popłynęły łzy.

- Co Ci zabrali ? - zapytała już spokojniej.

- Mojego chłopaka - szepnąłem.  


__________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ I ( DODAJESZ DO OBSERWATORÓW, JEŻELI MASZ KONTO) BĘDZIE MI ŁATWIEJ WAS INFORMOWAĆ !

POD POPRZEDNIM BYŁO 13 KOMENTARZY, TROCHĘ MAŁO, ALE CÓŻ, NA TEJN ROZDZIAŁ LIMIT TO 15 KOMENTARZY I NOWY ROZDZIAŁ ! 

KOMENTARZE ZE SZCZERĄ OPINIĄ NA TEMAT 

• MOJEGO STYLU PISANIA,
• PISZCIE CO WAM SIĘ PODOBA, A CO NIE, BO POSTARAM SIĘ WSZYSTKO UDOSKONALIĆ DLA WAS!