Chapter nine

NIALL

Biegłem ulicą, przed siebie, nie patrząc na przeszkody stojące na drodze, łykałem tabletki, jedna po drugiej. Nie mogłem znieść naszego rozstania, nie mogłem znieść tego, że nie możemy się widywać, może i minął tylko jeden dzień, ale wiedziałem, że to już definitywny koniec. W pewnym momencie moje ciało przestało ze mną współpracować, nogi nie mogły udźwignąć mojego ciężaru, upadłem na ziemię, zaczęło wirować mi w głowie, czułem, że umieram, a właśnie tego chciałem, nie potrafiłbym żyć bez niego, tworzymy jedność.

- Niall, Niall - usłyszałem.

- Już umarłem, gdzie jestem ? - zapytałem mrużąc oczy.

- O czym ty gadasz ? - zapytał Paul - Już miałeś myśli samobójcze ? Szybciej niż przypuszczałem - burknął zły.

- Mów co chcesz i najlepiej będzie jak stąd wyjdziesz - warknąłem.

- Nie takim tonem gówniarzu - chwycił mnie za koszulkę podciągając do góry, sprawiając tym samym, że usiadłem - Nie próbuj znowu z tym samobójstwem, bo tym razem pozwolę Ci umrzeć - zaśmiał się ironicznie.

- I dobrze, i tak się czuję jakbym już był martwy - odepchnąłem go od siebie wstając - Tam są drzwi - wskazałem palcem.

- Posprzątaj tu trochę, będziesz miał współlokatora - odparł oschle.

- Mówiłem, że nikogo nie chcę, słyszysz ! - krzyknąłem zdenerwowany.

- Nie będę Cię słuchał, po za tym myślałeś, że dla kogo będzie ten drugi pokój ? - prychnął pod nosem wychodząc.

- Kurwa ! - krzyknąłem uderzając szklanką o ścianę, to co czułem było nie do opisania.

Po moim krzyku usłyszałem jak ktoś nieudolnie grzebie kluczem w zamku, zdenerwowałem się jeszcze bardziej,  

NOELLE

Przygwoździł mnie to ściany, rękę umieścił na moim na gardle utrudniając mi tym samym oddychanie. Jego nierówny i szybki oddech opatulał moją twarz. Był zdenerwowany. Kolejna pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Krzyczał. Wrzeszczał. Wyzywał. Bluzgał. Groził. Jednak dlaczego ? Co takiego mu zrobiłam ? Czułam rosnący w sobie gniew, który coraz to mocniej był stłamszony strachem.

- Dlaczego ? - wydukałam cicho, czując jak mój zazwyczaj spokojny głos ...  jak zwyczajnie jednak w tym momencie nie tylko nad tym nie miałam kontroli, nie miałam też kontroli nad nim.

- Nie wiem – jego cichy szept sprawił, że przeszył mnie kolejny dreszcz. Nagle puścił mnie, a ja z hukiem upadłam na podłogę. Nie miałam siły stać, moje własne nogi były jak z waty. Spojrzałam na niego zapłakana.

- Dlaczego ? - ponowiłam pytanie.

- Nie wiesz przez co przechodzę - burknął wyciągając rękę w moją stronę.

- Spierdalaj Horan, po prostu wypierdalaj - mój głos choć był ostry, lekko zadrżał.



_____________________________________


Dobrze, było fajnie, było was dużo ale BYŁO. 

CI KTÓRZY MAJĄ KONTO TUTAJ ! DODAJCIE SIĘ DO OBSERWATORÓW BO BĘDZIECIE SZYBCIEJ INFORMOWANI O ROZDZIALE !

Chciałabym widzieć pod tym rozdziałem co najmniej 15 komentarzy, ponieważ pod poprzednim jest 24. Także jeżeli chcecie nowy rozdział musicie spełnić warunki ! c: