Chapter five

Tak jak wcześniej mówiłem postanowiłem wszystko zmienić, bez względu na konsekwencje. Najbardziej denerwował mnie ten pierdolony management. Musieliśmy ukrywać przed światem, że już nie jesteśmy razem, że to były tylko głupie zabawy żeby sprawdzić reakcję całego świata – mój chłopak się nie przejmował, jednak mi było naprawdę przykro z tego powodu.

- To taka pozorowana przyjaźń ? – wyrwała mnie z przemyśleń prezenterka, której udzielaliśmy wywiadu.

- Nic nie jest na pozór, wszyscy się przyjaźnimy. Jesteśmy jak bracia – powiedział z uśmiechem na twarzy Liam.

Jesteśmy jak bracia ? Odnoszę inne wrażenie. Najczęściej rodzeństwo się cały czas kłóci, a my nie potrafimy, jesteśmy zgodni. Po za tym nie darzą się uczuciem większym niż braterska miłość, nie kochają się tak naprawdę ? Nie jesteśmy braćmi i nigdy nimi nie będziemy.

- Nadal jesteście razem czy to rzeczywiście były tylko wygłupy ? – padło kolejne pytanie.

- Nigdy nie byliśmy i nie będziemy razem, to były tylko gówniane wygłupy. Nie kręcą mnie faceci, po za tym poznałem miłą dziewczynę i mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie – powiedział mój chłopak, zabolało – bardzo zabolało.

W tym momencie nie wiedziałem co mam o tym wszystkim myśleć. Nie wiedziałem czy mówił prawdę, bo on jest zdolny do wszystkiego. Łzy spłynęły po moich policzkach – zaraz w moich uszach słyszałem krzyki sterującymi nami ludźmi – mówili, że mam się zaśmiać, odezwać się, byleby ukryć łzy. Pociągnąłem za mikrofon rzucając go na ziemię.

- Niall, co się dzieje ? – zapytała prezenterka.

- Już wam powiem prawdę. Wszyscy się dowiecie – warknąłem do kamer wstając – Nie mogę uwierzyć w to co powiedziałeś, wiesz jak to zabolało ? – zwróciłem się do mojego chłopaka powstrzymując łzy.

- Uspokój się nie rób scen – szepnął mi do ucha muzułmanin.

- Nie, czas aby świat dowiedział się prawdy. Chcę żeby wszyscy wiedzieli jak bardzo Cię kocham, jak bardzo mnie boli to, że musieliśmy ukrywać nasz związek, udawać, że między nami nigdy nic nie było i nie będzie – mówiłem ledwo co łapiąc oddech.

- Jak to jesteście pedałami ? – przejął się Louis.

Stałem jak wryty. Mój chłopak wstał z zaciśniętymi pięściami podchodząc do Tomlinsona. Uderzył go prosto w nos, który w efekcie zaczął krwawić.

- Nie podejrzewałem, że to powiesz. Pierwszą osobą jaką bym posądził o pedalstwo byłbyś tym. Spójrz na siebie, na twoje ciało, ubiór, sposób mówienia, już nie wspomnę o tym, że naprawdę nim jesteś. Mój chłopak odważył się to wyznać.

- Zaraz, zaraz, to jakaś kolejna głupia scenka ? – zapytała przerażona całą zaistniałą sytuacją.

- Nie, to co teraz tu usłyszeliście to szczera prawda – powiedziałem uśmiechnięty – Nazwałeś mnie swoim chłopakiem, publicznie, czego nigdy nie robiłeś – przytuliłem się mocno do niego.

Mulat ujął moją twarz w dłonie. Spojrzał mi głęboko w oczy, a kciukiem otarł płynące po moich zarumienionych policzkach łzy, po czym naparł z ogromną siłą i namiętnością na moje usta. Czułem coś czego nie czułem jeszcze nigdy. Prawdziwą miłość ? Sam nie wiem.

- Jesteście parą ? – zapytała kobieta.

- Tak jesteśmy parą. Parą gejów, nie ma w tym nic dziwnego. Nasza miłość jest wielka i mam nadzieję, że będzie trwać wiecznie – powiedział dumnie szatyn.

- Kocham Cię – powiedziałem patrząc prosto w jego duże brązowe oczy – Tak cholernie mocno Cię kocham.

- Ja Ciebie też Niall – pocałował mnie po raz kolejny – Ja Ciebie też – wyszeptał.

Po tym wydarzeniu wszystko się pokomplikowało. Nie chciałem, aż tak bardzo namieszać, zaszkodziłem sobie jeszcze bardziej, a chciałem dobrze ?