Chapter two

Retrospekcja :

Drogi pamiętniku ...  

To już trzeci miesiąc naszego związku, pomalutku się rozkręcamy. Jest raz to lepiej raz gorzej. Czasami kłócimy się nie wiadomo o co, jednak po kilku minutach z powrotem jesteśmy szczęśliwi i pogodzeni. Kocham tego wariata, tak bardzo go kocham, dlatego też zdecydowałem się podjąć na pozór trudną decyzję - jednak dla mnie była ona jak najbardziej przemyślana, łatwa. Byłem tego pewny jak jeszcze niczego w całym moim życiu. 

- Chcesz ze mną zamieszkać ? - zapytałem z nadzieją w głosie, uśmiechając się przez łzy.

- Boże, mówisz poważnie ? - zapytał lekko przestraszony. 

- Tak, nie żartuję - odparłem.

- Oczywiście ! Kocham Cię ! - wykrzyczał radośnie, po czym przytulił się do mnie tak mocno jak jeszcze nigdy. 

- Ja Ciebie też - szepnąłem, a nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku. 

Wspólne zamieszkanie rozpoczęło nowy rozdział w moim - albo raczej w naszym życiu. O założeniu rodziny nie myślałem i nie będę myśleć. On ma tylko piętnaście lat, nie chciałbym go przestraszyć. 

Wydawało mi się, że miłość to takie głupie, przelotne uczucie. Przed nim miałem mnóstwo dziewczyn, chłopaków, ale przeważnie rozstawałem się z nimi po kilku miesiącach czy nawet tygodniach i dniach znajomości.

Była taka śmieszna historia, nie opisywałem Ci jej, ponieważ uważałem pisanie w pamiętniku za dziewczęce, ale zacząłem ponieważ stwierdziłem, że muszę opisać swoje przeżycia, a moim najlepszym przyjacielem jesteś ty.

Wróćmy do tej śmiesznej historii. Byłem z pewnym chłopakiem zaledwie kilka godzin. Dlaczego tak krótko ? Bo okazało się, że to dziewczyna - wyglądała naprawdę jak facet. Zdesperowana kobieta. Chciała ze mną być, bo wiedziała, że wolę spotykać się z chłopakami. Tak czy inaczej, naprawdę było mi jej żal. 

Powiem Ci, że nasz pierwszy raz - co prawda był on po pijaku i nic nie pamiętamy, ale mam nadzieję, że będziemy mogli to już nie długo powtórzyć - tym razem w pełni świadomi tego co robimy, jestem pewny, że będzie magicznie. Chociaż z tego co zauważyłem, mój chłopak jakoś specjalnie nie próbuje mnie do tego zachęcić, nie robi nic w tym kierunku. Sam nie wiem co mam o tym myśleć, ale w pewnym sensie rozumiem przecież on ma tylko piętnaście lat.  

Czasami zastanawiam się dlaczego jesteśmy razem – zupełne przeciwieństwa. On uchodzi za buntowniczego i zadziornego, ja za takiego kochanego i delikatnego. Chociaż jest zupełnie inaczej, nie pokazałem mu jeszcze swojego prawdziwego oblicza. Boję się, że go skrzywdzę. W głębi duszy jestem agresywny – zwłaszcza jak za dużo wypiję i ktoś powie o dwa słowa za dużo.

Nie możemy tego ukrywać, tylko być sobą, ale ja nadal nie jestem przekonany czy jak on pozna moje wnętrze, moją osobę to nadal będzie chciał ze mną być ? - To pytanie na które nie znam odpowiedzi.

Wydaje mi się, że on również ma tajemnicę, której nie chce mi wyznać. A mianowicie ta jego bezbronność. Czasami kiedy na niego krzyknę widzę strach w jego oczach, wiem, że on stara mi się dorównać i wychodzi mu to nawet tak dobrze, że sam zaczynam się go bać.

Niall jest naprawdę kochanym chłopcem. Uważam, że on czuje to jaki ja jestem, bo da się to wywnioskować nawet po moim wyglądzie. Bez problemu sprzedają mi alkohol czy papierosy w sklepie nie prosząc o dowód, którego nawet nie posiadam, bo mam szesnaście lat – chociaż tego nie widać.

Udawanie tego grzecznego chłopca mi się nie uśmiecha. Ale staram się chociaż trochę zmienić, bo uważam to za swój obowiązek ? Tak właśnie. Ja muszę go chronić, bo jeśli zdecyduje się ze mną zostać, będzie miał ciężko w życiu.

Nie pytaj dlaczego, bo nie będę potrafił odpowiedzieć na to pytanie, ale wiem, że to co mówię jest szczerą prawdą. On zna moje imię, ale nie moją historię.