Chapter seventeen

 Wiele się wydarzyło. Cała piątka chłopców mieszkała razem -w Bexley, w Londynie, w jednym domu; wszyscy chcieli się opiekować chorym.

- Chciałbyś kolejną szklankę soku? – Zapytał Zayn.

- Przestań się mnie o to pytać! Jeśli wypiję jeszcze jeden napój więcej wyląduje w szpitalu na zatrucie wodą - Niall jęknął.

Zayn skrzyżował ramiona i zacisnął usta z dezaprobatą

- Doktor powiedział, że musisz pić dużo napojów przez najbliższy miesiąc żeby wypłukać swój organizm.

- Zayn, piję dużo napojów! Właśnie skończyłem ostatnią szklankę, którą mi dałeś. Jestem chory od sikania co piętnaście minut. Po prostu chcę odpocząć chwilę na kanapie. Daj mi przerwę.

- Odpocząć? – Zayn natychmiast usiadł na miejscu obok przyjaciela i przyłożył dłoń do jego czoła – Czujesz się znowu chory?

- Nie – jęknął Niall, strącając rękę Zayna – Jestem po prostu zmęczony, bo spędziłem pół nocy sikając wodą, którą napoiłeś mnie wczoraj! 

- Jesteś trochę ciepły… - powiedział Zayn

- Liam! – krzyknął Niall.

Liam wystawił swoją głowę zza drzwi.

- Co jest? Chcesz kolejny napój Niall?

- Nie! Chcę, żebyś powiedział Zaynowi żeby się do cholery wyluzował. Nie zamierzam nagle upaść i umrzeć.  

Zayn nagle wstał i wyszedł z pokoju trzaskając za sobą drzwiami.

- Świetnie… - mruknął Liam, wzdychając

- O co te całe krzyki? – zapytał Louis wystawiając głowę zza drzwi kuchennych – Wszystko w porządku Niall? Potrzebujesz czegoś? 

Niall skoczył na nogi.

- Przestańcie traktować mnie jakbym był cholernym dzieckiem! – krzyknął – Mam dosyć waszego niańczenia mnie przez cały czas – podniósł koc i też wyszedł z pokoju.

Liam spojrzał na Louisa i przymknął oczy.

- Którego? - zapytał.

Louis potarł swoją szyję.

– Ja wezmę Niallera, ty weź Zayna

Liam zapukał delikatnie w drzwi i je otworzył. Zayn leżał na łóżku ściskając swoją poduszkę. Jego ramiona się napięły i warknął 

– Zostaw mnie samego. 

Liam westchnął; ten mały kryzys zapowiadał się odkąd Niall opuścił szpital. 

Zayn wciąż pamiętał wszystko co zdarzyło się jego przyjacielowi i to nie pozwalało mu przestać ciągle podejrzewać najgorszego.

Niall był sfrustrowany będąc rozpieszczanym i stłamszonym. Wcześniej czy później któryś musiał się złamać. Przynajmniej nie był to duży kryzys, Liam nie sądził, że mógłby sobie z takim poradzić. Jeszcze nie.

- On nie miał na myśli tego co powiedział.

- Naprawdę? – odparł Zayn kąśliwie 

- Naprawdę, i Ty to wiesz - Liam usiadł na łóżku i dotknął ramienia Zayna – Niall nie rozumie jak to jest patrzeć się na śmierć przyjaciela. On nie stara się być specjalnie niewrażliwy, on po prostu nie rozumie.

- To boli – wyszeptał Zayn – tutaj – skulił się i przycisnął dłoń do brzucha –Tak bardzo za każdym razem, kiedy przypominam go sobie jak wyginał się pod tymi elektrodami, modląc się by lekarz nie określił czasu… - nie dokończył, odwracając wzrok.

 - To dlatego masz koszmary? – zapytał delikatnie Liam, Zayn spojrzał na niego zaskoczony, a Liam posłał mu zakłopotany uśmiech. – Słyszę cię czasami, jęczącego w nocy, i wcale nie w dobry sposób.

- Taak – przytaknął Zayn, przełykając ciężko.


________________________________  


DODAWAJCIE SIĘ DO OBSERWATORÓW, PROSZĘ! BĘDZIECIE SZYBCIEJ INFORMOWANI DZIĘKI TEMU.

1. PODOBA WAM SIĘ ROZDZIAŁ? JA WAS PROSZĘ ABYŚCIE NIE PISALI RZECZY TYPU "SUPER CZEKAM NA NASTĘPNY"       
2. CHCIAŁABYM ZOBACZYĆ NAPRAWDĘ SZCZERĄ OPINIĘ NA TEMAT ROZDZIAŁU.  

Okej, koniec zabawy w kotka i myszkę. Dopóki pod tym rozdziałem nie znajdzie się 15 komentarzy to nie dodam. Ludzie, piszę to dla was, jest was 26 w obserwatorach - informuję około. 50 osób, a komentuje ledwo 10. 

PAMIĘTAJ CZYTASZ = KOMENTUJESZ !